Park Saguaro – kraina największych kaktusów w USA

Park Saguaro w Arizonie został utworzony, by objąć ochroną endemiczne gatunki kaktusów. Znajdziecie tu prawdziwe westernowe klimaty, a sam park jest klasycznym przykładem pustynnej ekosfery.

Park Saguaro składa się z dwóch części, wschodniej i zachodniej. Część wschodnia  nazywa się Rincon Mountain District, a część zachodnia nosi nazwę Tuscon Mountain District. Ta ostatnia jest nieco ciekawsza, jeśli macie niewiele czasu, możecie się właśnie na niej skoncentrować. Gdy zaplanowaliście na park Saguaro cały dzień, uda Wam się zobaczyć obie części.

Park Saguaro, zarówno Tuscon Mountain District, jak i Rincon Mountain District czynne są od świtu do zmierzchu, ale w tej ostatniej rangerzy rzadko podnoszą szlaban wcześniej niż o 7 rano.

 

Kilka słów o kaktusach saguaro

Kaktus saguaro to symbol Arizony i zarazem największy kaktus rosnący w Stanach Zjednoczonych. Ma średnio 12 metrów wysokości, ale zdarzają się dużo wyższe okazy. Najwyższy odnotowany kaktus saguaro miał prawie 24 metry. Niestety już dokonał żywota i przewrócił się w 1986 roku.  Aktualnie najwyższy żyjący kaktus ma 16,5 metra, ale nikt nie może zaręczyć, że gdzieś na jakimś pustkowiu nie ma wyższego. 🙂

To również bardzo długowieczna roślina, żyje nawet 100-200 lat. Saguaro rosną też bardzo wolno, w wieku 10 lat mają zaledwie kilka centymetrów. Pierwsze ramiona kaktus wypuszcza w wieku około 70 lat. Pierwsze kwitnienie następuje po około 30 latach. Kwiaty saguaro są niesamowicie piękne, mają mlecznobiałą barwę i brązowozłoty środek.

I teraz bardzo ważna informacja dla planujących zwiedzanie wiosną w czasie kwitnienia. Otóż kwiaty rozwijają się w nocy, więc zobaczyć je można tylko rano, tak mniej więcej do godziny 10-tej. Weźcie to pod uwagę planując godziny zwiedzania.

Naukowa nazwa kaktusa saguaro to carnegiea gigantic. Tę nazwę kaktus otrzymał, by uhonorować przemysłowca i wielkiego filantropa Andrew Carnegie’go, którego fundacja utworzyła w 1903 roku w Tucson Desert Botanical Laboratory.

Owoce saguaro są jadalne. Wytwarza  się z nich wino, które używane jest przez Indian zamieszkujących te tereny w czasie ceremonii przywoływania deszczu. Z owoców saguaro robi się również dżemy i konfitury. Jedliśmy, bardzo smaczne. 🙂

 

 

Kiedy najlepiej zwiedzać park Saguaro?

Najwięcej ludzi odwiedza Park Saguaro w okresie od Bożego Narodzenia mniej więcej do Świąt Wielkanocnych. Wtedy w parku jest sporo osób, ale wciąż nie na tyle dużo, by komplikowało to jakoś szczególnie zwiedzanie. Zimowe temperatury są bardzo przyjemne, zazwyczaj kilkanaście stopni powyżej zera. Nocą mogą spadać nieco poniżej zera. Śnieg zdarza się niezwykle rzadko, a jeśli już, to leciutki i błyskawicznie topnieje.

Wiosna to chyba najlepsza pora na odwiedzenie parku Saguaro. Może nie tyle z powodu pogody, co raczej ze względu na możliwość zobaczenia kwitnących kaktusów. Wiosną temperatury mogą być już jednak wysokie i tylko do początku kwietnia są dosyć komfortowe.

Lato to już sport ekstremalny. Temperatury rzadko spadają poniżej 38 st. C, dni z temperaturą ponad 40 st. C to normalka. Do tego rejony parku Saguaro często nawiedzają w tym okresie monsunowe burze, niosące ze sobą niebezpieczeństwo porażenia piorunem i zagrożenie powodzią błyskawiczną.

Dobrą porą jest późna jesień, w parku jest już wtedy chłodnawo i w zasadzie zupełnie pusto. My w parku Saguaro byliśmy w listopadzie i to był strzał w dziesiątkę. Dni były bardzo słoneczne, temperatura około 20 st. C, w środku dnia kilka stopni więcej. Dodatkowo w parku nie było praktycznie nikogo, raz czy dwa mignął nam w oddali jakiś człowiek.

 

 

Park Saguaro – gdzie się zatrzymać?

Na terenie parku nie ma żadnego hotelu. Jest za to 6 kempingów, ale i one niezbyt się przydadzą, bo albo trzeba do nich iść kilka mil, albo jechać kiepską drogą terenową. Na nocowanie na każdym kempingu potrzebny jest permit, który można uzyskać pod tym linkiem:

https://www.recreation.gov/camping/campgrounds/10028678

Zdecydowanie lepiej poszukać noclegu poza parkiem. Z kempingami też jest średnio ciekawie, bo przygotowane są one głownie pod RV i miejsca są mocno stłoczone. Trudno się jakoś odizolować, o jakiejkolwiek intymności nie ma mowy. Są to przeważnie dobrze wyposażone konglomeraty, często z basenami, ale więcej tu betonu niż zieleni. Tutejszy klimat jednak znacznie bardziej sprzyja RV niż noclegom w namiocie, w ciągu dnia jest gorąco, a w nocy zimno.

Do wyjątków należy Gilbert Ray Campground w Tucson Mountain Park. Miejsca też są dosyć mocno upchane, ale dużo tu zieleni i jest sympatycznie. Można spędzić tu noc pod kaktusem saguaro. Kemping ma tę zaletę, że park Saguaro jest praktycznie za rogiem.

Noclegu można poszukać też w Tuscon. Najlepiej znaleźć jakiś obiekt blisko parku lub autostrady, bo przejazd przez miasto zajmuje mnóstwo czasu, gdyż praktycznie na każdej uliczce są światła i drastyczne ograniczenia prędkości.

Dobrym pomysłem jest też miejscowość Marana, ponieważ ma duży wybór moteli i jest dobrze skomunikowana z parkiem.

I pamiętajcie, że wiosną w czasie kwitnienia kaktusów nie należy do Parku Saguaro przyjeżdżać po południu, bo kwiaty będą wtedy zwinięte.

 

 

 

Zwiedzamy park Saguaro – część zachodnia Saguaro West – Tuscon Mountain District

Wjazd do Parku Saguaro kosztuje 25 $, a otrzymany bilecik ważny jest przez 7 dni. Możecie na niego wjechać również do drugiej części parku Saguaro East. Park Saguaro honoruje też roczną kartę America the Beautiful.

 

Red Hills Visitor Center

Pierwsze kroki warto skierować do Red Hills Visitor Center. To bardzo gustowny budynek zbudowany w stylu pueblo i pięknie wpisujący się w pustynny krajobraz. Wokół Visitor Center jest ogród z tablicami informującymi o tutejszej florze i faunie.

Z tyłu budynku jest rodzaj werandy, z której można podziwiać szpalery kaktusów porastające pustynną ziemię oraz szczyty Gór Quinlan.

W Visitor Center znajduje się duża sala kinowa, gdzie możecie zobaczyć bardzo fajny film „Voices of a Desert”, o tutejszej pustyni i o tym, jakie ona ma znaczenie dla rdzennych mieszkańców tych ziem. Po zakończeniu seansu ekran się unosi, odsłaniając fantastyczny  widok przez olbrzymie okno z szybami od sufitu do ziemi.

Przy Visitor Center jest też bardzo fajny sklep i jeśli jeszcze nie macie skarpet w saguaro, to jest to najlepsze miejsce, by zaradzić temu niedopatrzeniu. 😉 Na miejscu jest też bardzo dobrze zaopatrzona księgarnia.

Visitor Center jest otwarte codziennie od 9 do 17-stej.

 

Discovery Nature Trail

Na zwiedzanie parku ruszycie dalej tą samą drogą N Kinney Rd.

Po 1,2 mili za Visitor Center po prawej stronie zobaczycie parking przy Desert Discovery Nature Trail. Ten krótki spacer (0,5 mili) dostarczy Wam informacji o wielu gatunkach kaktusów i o zwierzętach zamieszkujących tę surową krainę. Szlak jest asfaltowy, można się po nim poruszać wózkiem.

 

 

Bajada Loop

Teraz pora udać się na drogę widokową Bajada Loop. To 6-milowa pętelka. Jej dolne, południowe ramię to droga Hohokam Road. Musicie w nią skręcić w prawo po przejechaniu 0,6 mili od Discovery Trail. Nie jest ona asfaltowa, ale w bardzo dobrym stanie, do przejechania każdym samochodem. Nie nadaje się jednak dla RV dłuższych niż 10,6 metra (30 feet).

Droga prowadzi w głąb  wzgórz porośniętych tysiącami kaktusów saguaro.

By przejechać całą pętelkę musicie dalej jechać 2,3 mili do końca Hohokam Road i potem skręcić w lewo w Golden Gate Road. Golden Gate Rd. też jest droga gruntową. Jazda tą drogą to 2,4 mile do jej końca. By zakończyć pętelkę, musicie  skręcić w lewo w asfaltową Sandario Road, ta po 0.3 mili wyprowadzi Was z powrotem na Kinney Road.

Przy Bajada Loop znajdują się największe atrakcje tej części parku Saguaro, dlatego powinien to być dla Was główny punkt zwiedzania.

 

 

Bajada Wash Trail

Po 1,3 mili po lewej stronie zobaczycie skręt w lewo na Sus Picnic Area. Znajdziecie tu stoły piknikowe z grillami. Niestety niewiele jest zadaszonych i latem praktycznie nie ma tu cienia.

W tym miejscu zaczyna się szlak Bajada Wash Trail. Prowadzi on wzdłuż najczęściej wyschniętego strumienia i ma 2,6 km w obie strony. Nie widzę jednak sensu, by przejść go w całości, bo krajobraz jakoś dramatycznie się nie zmienia.

 

Hugh Norris Trail

Zaraz za Sus Picnic Area po prawej stronie drogi zaczyna się Hugh Norris Trail. Cały szlak ma prawie 16 km i jest dosyć trudny ze względu na sporą różnicę wzniesień, do pokonania jest 730 metrów.

Szlak prawie ustawicznie prowadzi w górę, ale im wyżej, tym krajobrazy stają się coraz bardziej zachwycające. Punkt końcowy to Wasson Peak, najwyższy szczyt pasma Tucson Mountain. Szlak jest naprawdę bardzo piękny, chyba najładniejszy w zachodniej części, ale praktycznie nie do zrobienia latem z powodu upału. W zasadzie trzeba na niego poświęcić cały dzień. Warto rozważyć go w czasie zimowej wizyty, jeśli przeznaczyliśmy na park Saguaro więcej niż jeden dzień.

 

 

Valley View Overlook Trail

0,6 mili dalej, po lewej stronie znajduje się parking przy szlaku Valley View Overlook Trail. To piękny spacer wśród kaktusów, do przejścia jest 1,3 km w obie strony w bardzo prostym terenie. Na końcu czeka na Was spektakularny widok na skaliste wzgórza i szczyt Picacho Peak oraz  niekończące się porośnięte kaktusami równiny Avra Valley.

Stąd też można wyruszyć na wspomniany wcześniej Bajada Wash Trail, gdyż przechodzi on koło tego punktu.

Szlak Valley View Overlook Trail to najlepszy pomysł, gdy nie mamy zbyt wiele czasu, ponieważ jest prosty, piękny i krótki.

 

 

Wild Dog Trail

Z tego samego parkingu możecie pójść dalej szlakiem Wild Dog Trail. Ścina on cały Bajada Loop i wychodzi po drugiej stronie pętelki przy początku drogi na Signal Hill.

Cały szlak w obie strony ma ponad 3 km, ale jeśli ktoś z Waszej ekipy nie chce iść, a woli jechać, to może Was odebrać z drugiej strony Bajada Loop. Nie wydaje mi się to jednak szczególnie sensowne. Moim zdaniem najlepiej wejść na wzniesienie z cudownymi widokami i wrócić do samochodu. Jak dla mnie to zupełnie wystarczy.

 

Ez Kin In Zin Picnic Area

Po 0,9 mili dojedziecie do rozgałęzienia. W lewo droga Golden Gate Rd. poprowadzi Was dalej Bajada Loop, a w prawo dojedziecie do Ez Kin In Zin Picknic Area. To fantastyczne miejsce na lunch, przepięknie położone wśród dorodnych kaktusów saguaro z widokami na okoliczne wzgórza i Wassen Peak.

Znajdziecie tu bardzo fajnie miejsca do piknikowania, zbudowane w latach trzydziestych przez Civilian Conservation Corps. Cywilny Korpus Ochrony Przyrody, takie nasze hufce pracy, dawały zatrudnienie młodym mężczyznom w czasie Wielkiego Kryzysu. Budowali oni szlaki, schroniska, mosty, wieże strażnicze, sadzili drzewa, głównie w parkach narodowych i na terenach rekreacyjnych. Przy stołach są grille, na terenie picnic area jest też toaleta.

 

Sendero Esperanza Trail

Prawie dokładnie naprzeciwko Ez Kin In Zin Picnic Area, po drugiej stronie drogi, zaczyna się szlak Sendero Esperanza Trail. Ma on 8 km i 300 metrów różnicy wzniesień.

Sendero Esperanza Trail nie należy do najprzyjemniejszych, przynajmniej na początku, bo sporo tu marszu po osuwającym się piachu i wspinaczki w górę. Po drodze możecie zobaczyć bardzo okazałe i wiekowe kaktusy saguaro, mające nawet po kilkanaście ramion.

Mniej więcej w połowie szlaku teren zacznie opadać i skończy się wspinaczka.

Po 2,7 km dotrzecie do Gould Mine, starej kopalni miedzi, która działała w tym miejscu przez 10 lat od 1901 roku.

Po przejściu dalej 0,8 km szlak zaprowadzi Was do Mam – A – Gah Picnic Area. Znajdziecie tu stoły piknikowe, palenisko i zadaszoną wiatę. To dobre miejsce na odpoczynek przed drogą powrotną. Kawałek dalej, w takim jakby małym, urokliwym kanionie, znajdują się ciekawe petroglify.

Powrót będzie najpierw pod górkę, a potem na koniec na szczęście z górki. Ten szlak może nie jest szczególnie długi, ale jednak dający w kość, w miesiącach letnich należy unikać podobnych wędrówek.

 

 

CZYTAJ DALEJ: